Wegrakingen

Het laatste stukje dat ik heb geschreven is alweer even geleden, tijd voor een nieuwe update! De afgelopen maanden zijn op zich redelijk goed verlopen, op een aantal ‘dips’ in de vorm van incidentele shocks na. Gezien alle drukte van de bouwerij en de drukte van 2 jonge, energieke mannetjes in het algemeen schiet het schrijven van een nieuwe blog er dan gewoon bij in.

Twee weken geleden zijn we een weekendje weg geweest naar de Beekse Bergen. Even een paar dagen er tussenuit, want veel meer vakantie zal er de komende tijd niet echt in zitten. De nieuwe stal is nu bijna klaar maar op het laatst moet er altijd nog van alles worden geregeld en daarna moet alles worden opgestart (melkrobots e.d.), wat in het begin veel extra werk oplevert. Het werd een heerlijk weekend met mooi weer, veel zwemmen, glijbanen, speeltuinen, ijsjes en natuurlijk het safaripark!

Twee dagen na onze thuiskomst kreeg Jort plotseling last van wegraken. Zat hij even rustig een filmpje te kijken, zakte hij zo van zijn stoel af en raakte hij buiten bewustzijn. Vervolgens kwam hij weer bij, maar zakte ook weer weg. Hij voelde zich dan heel naar, moest huilen, hij was heel bleek, misselijk en helemaal bezweet. Zo vreselijk zielig om aan te moeten zien en ook erg angstaanjagend natuurlijk. Hij bleef langer dan anders in deze toestand en er kwam maar geen shock van de ICD. Uiteindelijk viel hij uitgeput, maar wel rustig en met roze wangen in slaap. Daaruit kon ik wel opmaken dat zijn bloedcirculatie weer vrij goed was. Door het laten uitlezen van de ICD en contact met het ziekenhuis kwamen we erachter dat hij inderdaad ritmestoornissen had gehad, maar minder snel dan zijn ‘gebruikelijke’ ritmestoornissen. Dat is ook de reden dat de ICD terecht geen schok gaf. In overleg hebben we besloten om niet naar het ziekenhuis te gaan en een en ander eerst nog even thuis aan te zien. Donderdag ben ik met Jort wezen bloed prikken om te kunnen checken of de hoeveelheid medicatie in zijn bloed nog wel voldoende was. Je hoopt dan eigenlijk dat de bloedspiegels onvoldoende zijn, zodat je een duidelijke oorzaak van de problemen hebt.

De dagen die volgden verliepen eigenlijk probleemloos en gezellig, maar zaterdag ging het weer mis. Ook zondag en maandag waren hele leuke dagen waarin Jort prima te pas was, lekker buiten spelen, ijsje eten etc. Maar maandag ging het aan het eind van de middag toch weer mis en kreeg hij wederom deze wegrakingen, dit keer bleef hij langer buiten bewustzijn. Toen hebben we besloten om toch maar naar het ziekenhuis te gaan, want zo kon het toch ook niet. In het UMCG kunnen ze aan de hand van de hartbewaking zijn hartritme veel beter monitoren. En dus kon ik maandagavond in plaats van eten koken weer de tassen pakken en samen met Jort richting Groningen vertrekken…

Na de hele procedure van ‘inchecken’, onderzoekjes en gesprekken was het inmiddels half 10 en voor Jort dus de hoogste tijd om te gaan slapen! Maar daar dacht hij duidelijk anders over! Het is natuurlijk allemaal wel gezellig als mama naast je op een uitklapbedje ligt, dus dan ga je eerst nog even een tijdje lekker lopen keten! Hij was helemaal hyper en uiteindelijk was het bijna 0.00 uur dat we allebei de ogen dichtdeden! Na een korte nacht volgde een lange dag op M2. Jort barst (ook mét slaapgebrek!) van de energie en wil continu actie! En dus sjeesde hij de hele dag op een traptrekkertje door de gangen van de afdeling. Hij is ook helemaal niet bang voor witte jassen, vreemde gezichten of anderszins. Jort is juist heel nieuwsgierig en ondernemend, loopt zo allerlei andere kamers van patiënten binnen of artsenkamers, pakt papier uit de printer, rommelt in laatjes, pakt pennen af, botst met de traptrekker tegen alles en iedereen aan en valt spontaan de voedingsassistente in de armen! En iedereen pikt het van hem, vindt het grappig en aandoenlijk! “Hahaha.. daar hebben we onze Jort weer!!” Nog steeds een grote charmeur! En een boefje!! ;-) Maar wel een boefje met een zeer korte concentratieboog, want wat ik ook bedacht om te gaan doen, even kleuren met potloden, 4-op-een rij, puzzeltje maken; het was allemaal maar 2 minuten leuk en dan was hij alweer vertrokken! Na die 48 uur was ik er dan ook wel meer dan klaar mee! Het vreet energie! Ik voelde me ook boos, verdrietig en gefrustreerd over het feit dat we daar nu weer zo lagen, terwijl heel Nederland lekker bij het water lag af te koelen en wij opgesloten zaten in een snikheet UMCG (airco blijft daar een probleem). Heel egoïstisch en kinderachtig natuurlijk, want we zijn heus niet de enigen en niemand kan er wat aan doen, maar hé.. ik ben ook maar een mens! ;-)
   

Toen de bloeduitslagen eindelijk bekend waren bleek ook nog eens dat die (eigenlijk helaas) wel goed waren. Oorzaak van de ritmestoornissen is dus niet echt bekend. Éen van de 3 medicijnen die Jort krijgt is iets opgehoogd en verder blijft het vooralsnog ongewijzigd. De dagen in het ziekenhuis heeft zijn hartritme geen stoornissen laten zien en nog langer afwachten zag ik niet zo zitten! We mochten eind van de woensdagmiddag dus weer naar huis en dan moeten we maar zien hoe het verder gaat.. Het is voor ons alle vier fijn om weer thuis te zijn, maar heel erg gerust ben ik er nog niet op. We moeten het gewoon maar weer even aanzien en opnieuw vertrouwen kweken. De afgelopen 3 dagen gaat het goed, dus misschien is die kleine verhoging van dat medicijn dan toch voldoende? Wie zal het zeggen…