De rust lijkt inmiddels weer een beetje te zijn wedergekeerd. Dat ging helaas ook nu allemaal nog niet zonder slag of stoot. Vanwege de bacteriële infectie in Jorts buik moest hij na het infuus nog enkele weken antibiotica in pilvorm slikken. Vier keer daags een enorme capsule wegwerken -naast de sowieso al behoorlijke hoeveelheid medicijnen-, maar Jort had er weinig moeite mee en slikte alles zo weg. Echt knap vind ik dat! Wel zorgde de antibiotica voor enige ontregeling qua balans van zijn reguliere medicatie, omdat het elkaar wat beïnvloed. Zo kreeg hij in die weken weer meer last van epileptische aanvallen. En omdat die altijd onverwacht opzetten leverde dat soms nogal spannende momenten op! Momenten waarop mijn eigen hart het soms bijna begaf, maar gek genoeg hield Jorts hartritme zich de afgelopen maanden keurig!
De ontstekingswaarde in zijn bloed werd elke week gecontroleerd, omdat we echt zeker moesten weten dat de bacterie uitgeroeid werd. Uit praktisch oogpunt konden we dit de laatste weken gelukkig gewoon middels een vingerprik bij de huisarts doen, in plaats van telkens in het UMCG. Dat scheelt toch alweer heel wat tijd en gedoe. Gelukkig zakte de ontstekingswaarde keurig tot een superlage waarde en mocht Jort na 6 weken stoppen met de antibiotica. De enorme buik/borstwond zat inmiddels ook eindelijk helemaal dicht en hij had geen pijn meer. En dan merk je dat kinderen zo ontzettend veerkrachtig zijn! Eenmaal weer op het goede spoor gaat het herstel dan enorm hard.
Ik ben een ochtend met Jort naar school geweest om weer even te wennen hoe het daar ook alweer was en om even bij te praten met de juf. De week erna is hij weer gestart met een paar dagen school. Dat kon hij prima volhouden dus dat werd al gauw weer een hele week.
Eind februari hadden we een eindcontrole bij onze kindercardioloog. Natuurlijk gaan de reguliere controles gewoon door, maar voor dit spannende en nogal gecompliceerde traject van de afgelopen maanden was dit voor nu de laatste keer. Terugkijkend op het hele traject is het een groot wonder dat Jort er ondanks de grote complicaties uiteindelijk zo soepel doorheen is gegaan. De artsen staan elke keer weer verbaasd over zijn veerkracht en herstel. “Hij is weer door het oog van de naald gekropen…”. De artsen hebben gelukkig heel kordaat opgetreden door gelijk goed door te pakken met de uitgebreide operatie. Niet zonder risico’s, maar Jort heeft weer laten zien wat voor bikkel hij is en die combinatie heeft ervoor gezorgd dat het zo goed is afgelopen!
Zo goed zelfs dat we eind februari toch naar Oostenrijk zijn afgereisd voor een weekje wintersport, samen met de familie Geerts. De kinderen gingen op skiles en Jort bleef veel in het huisje (lang leve de Nintendo die hij stevast de Latendo blijft noemen 😂). Doordat Jeroen en Marjon ook een deel van de zorg voor Jort op zich namen hebben Richard en ik dit keer nog best wat mooie afdalingen en tochtjes kunnen maken! In de middag wilde Jort zelf ook vaak nog even mee op de ski’s. Nu denkt hij in het algemeen nooit in beperkingen, zo ook niet in de sneeuw. Hij vond het prachtig, maar wij hadden het zweet los met hem! 😅 Hij denkt zoals altijd dat de wereld van hem is en heeft de hele piste nodig. Het is een wonder dat hij daar niks heeft gebroken! Ondanks de intensiviteit (door met name Jort met al zijn grillen) was het een super gezellige en mooie week in de sneeuw!
