Rollercoaster

Jort's situatie is eigenlijk nog maar weinig veranderd. Elke dag is er wel weer wat en de logica van alles wat er gebeurt is vaak ver te zoeken. In je hoofd zoek je altijd naar redenen, verbanden, oorzaken en gevolgen, maar op dit moment is het allemaal steeds zo onvoorspelbaar en raar dat het simpelweg niet lukt om een en ander te kunnen beredeneren of verklaren. Daar hou je dus op een gegeven moment ook maar mee op, je komt er niet uit. De artsen overigens ook niet. Gevolg is wel dat we alles maar wat ondergaan. Je laat alles telkens over je heen komen en dat maakt je enorm kwetsbaar. We hebben geen andere keus dan volledig van dag tot dag te leven, omdat verder kijken gewoon echt niet kan. Op een dag dat Jort redelijk rustig en stabiel is, beleven wij dus mentaal ook een 'goeie dag' en voelt alles een stuk beter aan. Natuurlijk alles in het enorme perspectief van de Intensive Care; het is in absolute zin natuurlijk nog steeds zeer zorgelijk. Op dagen dat er weer van alles rommelt bij Jort, ritmestoornissen, spugen of andere nare dingen, dan zitten wij ook meteen volledig in mineur. Raar wat je gemoedstoestand met je doet. Ik voel me soms net zo'n speelbal. Enorm vermoeiend.

Op dit moment weten we nog niet precies wanneer de operatie staat gepland. Er moeten meerdere chirurgen aansluiten, wat de planning bemoeilijkt. Er zijn altijd spoedgevallen of misschien moet Jort juist ergens 'tussendoor' worden ingepland. We wachten dus maar even netjes af wat er gaat komen. 

Ondertussen brengen we vele uurtjes bij Jort door. De laatste dagen heeft hij gelukkig weer wat 'wakkere' momenten en dan heb je toch het idee dat je wat meer voor hem kunt betekenen dan wanneer hij alleen maar ligt te slapen en alleen zijn hand kan vasthouden of hem insmeren met olie. Verder praten we veel met de verpleegkundigen hier op de afdeling. Heel waardevolle gesprekken. Jort ligt hier inmiddels alweer 4 weken dus de meesten kennen ons inmiddels ook wel. Het is prettig om telkens je hart te kunnen luchten bij de mensen die ons nu van zo dichtbij meemaken. Zij leven met ons mee in al die momenten en het zet je gedachten en gevoelens op een rij. Want het is en blijft een enorme rollercoaster waar we in zitten en ook al hebben we bepaalde beslissingen genomen, het blijft heel verdrietig en verwarrend allemaal. Het is heus niet alleen maar kommer en kwel, er is gelukkig ook wel ruimte voor een geintje op z'n tijd. Even samen achter de balie kijken naar een spannende schaatsrit van de Olympische Spelen. Of zoals laatst toen Jort op een nacht tijdens het verschonen de verpleegkundige recht in z'n gezicht had gepoept en werkelijk alles incl. zijn gezicht, bril, mond en jasje eronder zat! Go Jort, laat ze maar een flink poepie ruiken! ;-)