Niet teveel piekeren

Van de week heb ik alle kaartjes die we tijdens Jort's verblijf in het ziekenhuis hebben ontvangen maar eens opgeruimd, opgeborgen in een grote doos. Ik heb alle kaarten nogmaals gelezen, al die lieve en meelevende woorden nogmaals in me opgenomen. Je kunt uit de teksten precies opmaken in welke 'fase' we zaten. Voor de statistieken heb ik ze ook maar even geteld; 282 kaarten!! Niet normaal zo veel, maar wel heel erg lief en het doet ons heel goed dat er zo intens met ons wordt meegeleefd. Bedankt lieve mensen! 

Veel mensen vragen me: hoe gaat het nu met jullie zelf? Nou, eigenlijk best goed. We genieten heel bewust van deze goede periode. Jort is ontzettend blij en energiek, dus het is niet moeilijk om daarvan te genieten. Stan speelt weer volop met vriendjes thuis, ik voel een trappelende baby in mijn buik, het is lekker weer en we hoeven niet meer elke dag naar het ziekenhuis; wat wil je nog meer?! Goed, een gezond kind natuurlijk, maar dat is helaas niet maakbaar. De truc is vooral: niet te veel en te diep nadenken. Dat klinkt misschien wat knullig en naïef, maar het werkt wel. Richard (als echte man! ;-) ) beheerste deze techniek al wat langer, maar het gaat mij ook steeds beter af! Natuurlijk lukt dat niet elk moment en ik ben heus niet ineens een positiviteitsgoeroe geworden, maar over het algemeen probeer ik te genieten van de leuke momenten en de piekergedachten zoveel mogelijk weg te drukken. Het helpt me namelijk niet vooruit. Piekeren heeft geen zin, omdat we toch niet weten wat er allemaal nog staat te gebeuren. Of zoals onze buurvrouw zo mooi zei: "Een mens lijdt het meest om het lijden dat hij vreest". Maar nog steeds kijk ik vol verwondering naar Jort, hoe hij geniet van alle dingen die hij doet. Vanavond zijn we bij het paasvuur geweest. Het vuur heeft hij nauwelijks gezien, maar de sloot was ge-wel-dig! Wat had hij een lol! Ook Stan had een fantastische avond met z'n vrienden! Fijn ravotten en vies worden! Daarna lekker samen in bad en even later vielen ze allebei als een blok in slaap! 

Hoewel ik op onze beide jongens hartstikke trots ben, is dat gevoel van verwondering bij Jort wel anders, bewuster. Ik denk dat dat wel een logisch gevolg is van alles wat we met hem al hebben moeten doorstaan. Maar met al zijn vrolijkheid en actie is ook zijn hoge 'boevengehalte' weer helemaal terug op peil. Hij haalt weer geregeld zijn streken uit, doet dingen die niet mogen en kijkt daarbij hartstikke onschuldig of juist met een blik van 'kijk mij nou, ik doe iets wat niet mag, zien jullie het wel?!'. Soms lollig maar vaak genoeg ook gewoon weer behoorlijk irritant! Gelukkig kunnen we nog steeds ook wel boos op hem worden, ondanks alles. Het zou niet gezond zijn om nu maar alles van hem te accepteren. Daar krijg je over het algemeen geen leukere kinderen van.

Vorige week hebben we een fotoshoot gedaan. Dit keer leuke, blije foto's van ons gezin, in plaats van in het ziekenhuis. Hoewel die foto's ook zeker heel waardevol zijn en blijven, kijk ik toch liever naar deze blije kiekjes!