De laatste weken ervaar ik onze hele situatie weer zwaarder dan op sommige andere momenten. Komt het door alle jaloersmakende super fantastische, o zo geweldige en über relaxte vakantiekiekjes van happy families die ik elke dag op Facebook voorbij zie komen? Komt het door de slechte verdiensten in de agrarische sector waar we nu al een jaar mee moeten dealen? Of is het 'gewoon' de vermoeidheid en de onzekerheid slash machteloosheid van ons hele bestaan, wat al bijna zes jaar aan ons vreet? Ik denk een combinatie van dit alles. Maar in ieder geval kan ik voor mezelf wel zeggen: de emmer zit aardig vol. Als je niet zo lekker in je vel zit (blijf dat een vreselijke term vinden!), ontplof je soms om de stomste dingen. We hebben drie temperamentvolle kinderen en dat botst sowieso met enige regelmaat. Ik ben enorm dol op ze maar stiekem vaak nog blijer als ze allemaal fris gebadderd in bed liggen. Eindelijk even rust en tijd om andere dingen te doen!
De afgelopen dagen was het natuurlijk enorm lekker weer. Eindelijk dan toch die zomer waar we allemaal zo naar verlangden! We hadden een badje in de tuin staan maar aan het eind van de week gingen we op een middag ook even naar het zwembad om af te koelen. Het werd een dramatische middag. Waar Stan en Evie zich prima vermaakten in het water wilde Jort alleen maar dingen die niet konden. Zonder zwemdiploma's mag je hier niet in het diepe bad zwemmen (ook niet met bandjes en onder begeleiding), maar Jort wil ook niet meer in het kleine peuterbad met mini glijbaan. Hij had zijn zinnen gezet op het diepe bad en de duikplank. Hij ging totaal over de rooie toen dat niet mocht met als gevolg een dramatische mega driftbui die uiteindelijk ruim een half uur duurde. Niets kon hem op andere gedachten brengen, hij moest en zou van die duikplank! Ten einde raad besloot ik dat hij het dan maar zelf moest ervaren en liet hem toch (uiteraard met bandjes om) van de duikplank gaan en ik lag in het water om hem af te vangen. Dit werd me niet in dank afgenomen door de badjuf. Ik kreeg een preek en zelfs na mijn toelichting op zijn situatie was er geen centimeter ruimte voor enig begrip of tegemoetkoming. Teleurgesteld gingen we toen maar een ijsje halen. Tot overmaat van ramp bleek de HELE diepvries leeg te zijn, totaal uitverkocht! Aanleiding voor een nieuwe zenuwinzinking bij Jort. Hij ging er simpelweg niet mee akkoord, geloofde er niks van en rende nog 3x overstuur terug naar de balie. Uiteindelijk heb ik gevraagd of hij even in de diepvries mocht kijken zodat hij het met eigen ogen kon zien. Daarna toch maar weer het water in en zo ontstond er even later opnieuw een escalatie. Dezelfde badjuf was wederom ontstemd over Jort en begreep totaal niets van onze situatie en onmacht. Als ik het niet eens was met hun regels, dan moest ik maar een klacht indienen bij de gemeente... Ik werd zo boos van deze starre houding, het verschuilen achter regels en het totaal ontbreken van enig menselijk begrip of empathie. We hebben onze spullen gepakt en zijn zo naar de auto gelopen. Eenmaal in de auto kwamen bij mij de tranen; tranen van woede, van frustratie, van onmacht, van onbegrip, van teleurstelling. Wat een confronterende rotmiddag. Jort zal misschien wel nooit zijn zwemdiploma's halen. Betekent dat dan dat hij tot-zn-weet-ik-hoeveelste in dat stomme peuterbadje moet zitten, kijkend naar al die kinderen die er net zo uitzien als hij die wél in het diepe mogen?! Natuurlijk gelden er regels in een zwembad en staat veiligheid op nummer één, dat is logisch. Maar soms doen zich situaties voor waarbij je net even ietsje buiten de geijkte kaders moet denken, uiteraard met behoud van veiligheid...
Vandaag gingen we dus maar naar de plas, want het zwembad heeft voor mij voorlopig wel even afgedaan. Maar ook daar confrontaties. Alles in een split second, want we zitten er sowieso altijd al strak bovenop. Jort die wegloopt, Jort die voordringt op de trap van de glijbaan, Jort die met zandvoeten over andermans handdoek rent. Met bijbehorende mensen die daar opmerkingen over maken of vragen over stellen. Hij ziet er dan wel uit als een normaal jongetje van 6, maar dat is hij natuurlijk niet. Meestal neem ik niet de moeite om daar echt op in te gaan, maar vandaag wel. En dus kregen ze de harde waarheid te horen, het verhaal over de ernstige hartafwijking, de vele reanimaties, operaties, medicatie, epilepsie, ontwikkelingsachterstand, gedragsproblematiek, alles. En moet je ze dan eens zien kijken! Heel eventjes luchtte het me op, maar dat is vaak maar van korte duur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten