Uit de bocht

Na de koortsstuipen vorige week bleek Jort toch wel degelijk iets ernstigers onder de leden te hebben. Zondags werd hij plotseling ziek; wederom koortsig, lamlendig, moe en hangerig. Totaal niet Jort. We zijn meteen weer begonnen met paracetamol en daar knapte hij aanvankelijk van op. 's Nachts werd hij wakker en voelde zich totaal niet lekker. Bij ons in bed pufte hij van de koorts (die ondanks de paracetamol maar niet zakte) en toen hij ook een ritmestoornis met een shock kreeg, begonnen we ons serieuze zorgen te maken. Die koorts moest weg, omdat dat voor Jort erg gevaarlijk kan zijn, maar we hadden al van alles gedaan om hem af te laten koelen. Na overleg met het ziekenhuis hebben we hem een nog hogere dosis paracetamol gegeven. Mocht het daarmee niet opknappen, dan moesten we ons alsnog melden in het ziekenhuis. Jort viel in slaap en het leek 's ochtends weer wat beter met hem te gaan. Ik ben maandagochtend met hem naar de huisarts gegaan om hem te laten onderzoeken. Op het eerste oog geen ernstige dingen, maar een simpele vingerprik wees uit dat zijn ontstekingswaarden fors verhoogd  waren. Op basis daarvan kreeg hij toch een antibioticakuur, omdat er blijkbaar inwendig ergens wel iets niet in de haak was. De kuur sloeg snel aan en een dag later was de koorts weg en was Jort wee redelijk de oude. Alleen toen kwam de diarree, waarschijnlijk als bijwerking van de antibiotica. En zo kom je van het een in het ander. Diarree veroorzaakt weer een slechte opname van zijn medicatie en dus kwamen er een dag later opeens veel ritmestoornissen. Dat hebben we weer proberen op te vangen door hem een extra medicijngift toe te dienen.

Vrijdag bleek dat deze opeenstapeling van problemen (infectie, hoge koorts en diarree) teveel voor hem was. Aan het eind van de middag vloog hij helemaal "uit de bocht" toen hij aanhoudend ritmestoornissen kreeg en in ongeveer een half uur tijd een stuk of 6 shocks kreeg. We belden een ambulance omdat dit totaal uit de hand liep. Het was veel te vroeg om hem alweer medicijnen te geven dus hier was meer aan de hand. Eenmaal in de ambulance ging het stug door en Jort was hartstikke ziek. Van pure ellende spuugde hij alles eronder. Onderweg stapte een arts van de traumahelikopter in om mee te kijken, aangezien de ambulanceverpleegkundige het allemaal niet vertrouwde. 

In het ziekenhuis ging het gelukkig allemaal heel snel. We konden meteen door naar de IC waar al een bed voor hem klaar stond en een stel artsen die ons opwachtten. Bekende gezichten. Het is jammer dat we bekenden zijn op de IC maar aan de andere kant werkte het nu ook in ons voordeel. Anderhalf uur nadat we de ambulance hadden gebeld, lag Jort al op de juiste plek op de IC en had hij al een infuus met medicatie in zijn arm. Supersnel; dat heb ik ook wel anders meegemaakt. Jort kreeg een box, een speciaal kamertje op de IC, zodat hij een afgesloten ruimte heeft en waar ik bij hem kan blijven slapen op een stretcher. Fijn voor Jort en fijn voor de verpleging, aangezien Jort nogal wat aandacht behoeft! ;-) Ook eenmaal op de IC bleven de ritmestoornissen aanhouden. Echt vreselijk om aan zien en Jort raakte volledig uitgeput van al die shocks. In totaal heeft hij er in krap twee uur tijd 9 moeten incasseren... Hij viel in slaap en toen werd het gelukkig rustiger. Hij had een goede nacht zonder al te veel trammelant.

Toen hij zaterdagochtend wakker werd begonnen de ritmestoornissen echter gelijk alweer op te spelen en dat ging eigenlijk de hele dag door. Echt verschrikkelijk. Hij woelde zijn hele bed door en voelde zich vreselijk ellendig en angstig. En ik stond, zat of lag ernaast om hem te troosten maar kon verder niks doen om het te stoppen. Zo ontzettend machteloos, echt verschrikkelijk is dat! Het is me een raadsel hoe we die dag door zijn gekomen want het duurde echt vreselijk lang. Uiteindelijk is er -naast zijn reguliere medicatie- via het infuus een 'paardenmiddel' gestart wat gelukkig voor wat rust zorgde. Jort viel uitgeput in slaap en heeft uiteindelijk het klokje rond geslapen, volledig uitgeput van al dit geweld.

Zondag was wonder boven wonder een goeie dag. Het middel deed z'n werk en zijn hartritme zag er op de monitor een stuk beter uit. Jort voelde zich meteen ook weer een stuk beter en om hem een beetje tegemoet te komen mochten we met infuuspaal en monitor een rondje maken door het ziekenhuis, onder begeleiding van de verpleegster. Even een frisse neus halen, even iets anders dan ons kleine kamertje (hoewel een box gezien de omstandigheden al best luxe was). Helaas kreeg Jort 's middags nog wel een shock. Absoluut niet leuk natuurlijk maar ten opzichte van de dagen ervoor was dit 100% verbetering. 

's Avonds is er een begin gemaakt met het afbouwen van het medicijn via infuus. Met een infuus kunnen we natuurlijk niet naar huis, maar plotseling stoppen met dit vrij heftige middel brengt ook risico's met zich mee. En dus moet er heel langzaam worden afgebouwd en dat kost tijd. Iedere 6 uur gaan we een klein stapje minderen en dan is het de grote vraag of hij ondertussen weer in balans is met zijn reguliere medicatie, zodat hij zonder het infuus kan. Vandaag ging het gelukkig vrij goed en inmiddels zijn we op de helft. Als alles volgens plan verloopt en er geen rare dingen gebeuren, zal hij morgenmiddag gestopt zijn en kunnen we dan hopelijk weer naar huis. Maar aangezien we meer ervaring hebben, pin ik me daar nog maar niet helemaal op vast.

Het is overigens wel apart om hier weer op de IC te zijn. Allemaal bekende gezichten, iedereen kent Jort en ons nog goed van de lange opname ruim een jaar geleden. Best gezellig en leuk om iedereen weer te spreken, ook al zijn de omstandigheden natuurlijk niet geweldig. Hopelijk slaat Jort zich gauw door deze onverwachte opname heen, nemen we weer de juiste bocht en kunnen we lekker naar huis!