De afgelopen maanden waren roerig. Eind januari overleed mijn vader, opa Herman, na een lang en verwarrend traject. Hij viel eind 2022 met zijn fiets en liep een zeer ernstige hersenbeschadiging op. Jort en hij waren altijd dikke vrienden, er was een bijzondere band tussen opa en Jort. Door de val was alles veranderd. Opa herkende hem niet meer en was vaak bozig. Dat was voor niemand leuk natuurlijk maar Jort leek toen al afstand te nemen en wilde niet graag bij opa op visite in het verpleeghuis. Toen hij uiteindelijk overleed accepteerde hij dat vrij gemakkelijk. De begrafenis vond Jort wel interessant. Hij wilde per se een pak aan en gaf met zijn ontwapenende kijk op alles wat lucht aan de hele ceremonie.
In februari gingen we net als het jaar ervoor met de familie Geerts naar Oostenrijk voor een weekje skiën. De kids (behalve Jort) gingen op les en maakten enorme vorderingen. Stan kan ik nu al niet meer bijhouden! In de middag gingen we met Jort de berg op. Ook hij maakt wel echt vorderingen in de sneeuw. Hij heeft z’n ski’s redelijk onder controle, maar ervaart nog steeds geen angst, wil het liefst hard en volgt zijn eigen pad. Dat gaat dus niet altijd goed, maar het was een heerlijke week!
Na de winterstop ging ook het G-voetbal weer van start. Elke zaterdagmiddag een uurtje naar VKW om leuke spelletjes te doen met een voetbal. Dat was althans het idee. Jort vond het bijster interessant en trad in een prachtig voetbalpakje met scheenbeschermers en voetbalschoenen veelbelovend het veld op. Echter, voetballen ho maar. Hij had vooral interesse in het ballenhok en het verslepen van pionnen, maar bovenal de kantine, want daar hebben ze blikjes groene ijsthee! 😄
Jort heeft altijd al bovenmatige interesse gehad voor bepaalde voorwerpen. Na zijn sleutelmanie en daarna de fascinatie voor hogedrukspuiten verplaatste Jorts aandacht de afgelopen maanden naar de slijptol. Niet echt een apparaat voor kinderen natuurlijk, maar er was geen houden aan. Met accu of met snoer, groot of klein, verschillende slijpschijven; hij is er zó vol van. Hij sleept ze het liefst de hele dag met zich mee en als het helemaal erg is moeten ze ‘s nachts zelfs naast zijn bed liggen. Gewoon om ze daar te hebben liggen. Zonder gaat hij dan echt niet slapen en komt hij 100 keer zijn bed uit. Net zolang totdat hij uiteindelijk gewonnen heeft. In de werkplaats van Richard gaat hij er naar hartelust mee aan de slag. Slijpbril op, handschoenen aan, oud ijzer in de bankschroef en slijpen maar! Ik hou m’n hart vast als ik het zie, maar hij is er nog wel aardig bedreven in ook!
In juni belandde mijn moeder, oma Riet, in het ziekenhuis. Zij heeft al vele jaren een broze gezondheid, maar deed altijd dapper door. Nu waren de problemen echter te groot en voelde ze aan alles dat ze het niet meer ging redden. Ze was helemaal op en verlangde naar de rust. Omdat ze nog heel helder was, konden we de laatste weken bewust afscheid nemen. Jort was daarin ook heel schattig en zei elke keer dat we bij haar waren ‘Ik ga jou wel missen hoor oma.’ ❤️ Uiteindelijk overleed ze na een ziekbed van 6 weken op de laatste schooldag van het jaar, slechts een half jaar na opa. Aangezien Jort het overlijden en de uitvaart van opa nog scherp in zijn hoofd had, wist hij nu precies wat er ging gebeuren. Zijn pak kon weer uit de kast, hij mocht assisteren bij de chauffeur van de rouwauto en helpen met het laten zakken van de kist op de begraafplaats. Op haar sterfbed heeft oma het slijpapparaat van opa aan Jort toegekend. Wauw, daar werd hij wel blij van! Toen ze eenmaal overleden was, werd dat apparaat meteen door hem uit de schuur gehaald en in de kofferbak van de auto gestopt. Een schrale troost voor het gemis! 😏
