dinsdag 28 oktober 2014

Kwijt

Sjeemig wat een avond.. We waren Jort kwijt, écht kwijt! 

Aan het eind van de middag was hij nog even met zijn traptrekkertje op pad gegaan. Normaal gesproken struint hij dan wat rond achter de boerderij of in de kapschuur. Dit keer was hij daar niet. Roepen en overal kijken, maar nergens was hij te bekennen. Het werd al schemerig dus we realiseerden ons meteen dat we acuut in actie moesten komen, want in het donker wordt het natuurlijk helemaal lastig zoeken. De loonwerkers waren op het land aan het werk, maar ook daar was hij niet gesignaleerd. Overal hebben we gezocht, Richard met de shovel met schijnwerper en ik met de auto, maar nergens zagen we Jort. Eerst ben je nog vol goede moed, 'hij zit vast daar, of daar, of daar', maar daarna slaat de paniek wel snel toe. Waar is hij nu?? Hij reageert niet als je hem roept en hij moet straks wel zijn medicijnen hebben.. Help!! Uiteindelijk hebben we de politie maar gebeld. Die namen het gelukkig meteen serieus op en mobiliseerden een team, een warmtecamera en een helikopter. Uiteindelijk kon ik die een paar minuten later gelukkig alsnog afbellen, want net op tijd vond een van de loonwerkers hem achteruit bij de weg! Daar waren we ook al eerder geweest, maar toen was daar geen Jort. Nu stond hij daar, volledig onder de modder! Joost mag weten waar hij allemaal gezeten heeft! Jort kan het ons helaas niet vertellen.

Overigens was Jort zelf niet erg onder de indruk. Hij was gewoon de vrolijke Frans als altijd en hij was zich totaal van geen kwaad bewust. Pfffff... Wij daarentegen stonden nog een tijdje na te trillen, maar zijn natuurlijk dolblij dat hij weer terug is!! We hebben drie kwartier gezocht! 45 vreselijk spannende minuten! Ik ga nu toch maar eens zoeken naar een apparaatje dat via GPS in de gaten houdt waar Jort uithangt, want dit willen we niet nog eens meemaken! Inmiddels kunnen we er wel om lachen. Oh oh, wat een Sjakie en wat maken we toch allemaal met hem mee... #neveradullmoment


zondag 12 oktober 2014

Trots

De laatste blog eindigde ik met 'tel je zegeningen'. Laat ik dat eens doen. Want hoewel ik me mijn leven een aantal jaren geleden anders had voorgesteld, gaan er ook veel dingen goed. En daar ben ik best trots op! Het is me nooit geleerd dat hardop uit te spreken, maar dat ga ik nu toch eens doen! Ik ben namelijk trots op zoveel dingen!

Zo ben ik trots op het feit dat het nu weer zo goed gaat met Jort! Hij is momenteel weer stabieler dan hij in de afgelopen maanden is geweest. Daarmee laat hij iedereen weer versteld staan! Hij heeft al enorm veel reanimaties achter de rug, maar Jort gaat stug door en piept er niet over! Wat een sterke, dappere jongen! Maar ook dat we nu een goeie schoolplek voor hem hebben gevonden. Hij staat nog niet te juichen om erheen te gaan en het afscheid is redelijk dramatisch, maar eenmaal daar heeft hij het prima naar zijn zin en de begeleidsters zijn naar hun eigen zeggen allemaal dol op hem! Dat is natuurlijk fijn om te horen! Hij maakt stapjes in zijn ontwikkeling. Kleine stapjes, maar ze zijn er!

Maar net zo trots ben ik op Stan. Door alle toestanden met Jort staat hij onbewust vaker in de schaduw. Als het slecht gaat krijgt Jort alle aandacht, maar ook als het goed gaat steelt Jort de show met zijn blije toet of juist door irritant gedrag. En dan is er ook nog een babyzusje die aandacht vraagt. Soms lastig voor Stan (en moeilijk te weerleggen voor ons), maar over het algemeen pakt hij het wel goed op. Hij begint steeds beter te begrijpen wat er aan de hand is, maar ook dat hij door te luisteren meer bereikt dan door negatieve aandacht van ons te vragen. De ene dag gaat dat beter dan de andere (maar dat zal wel vrij standaard zijn voor kleuters!). Hij doet het goed op school, heeft veel vriendjes en is een groepje verder met zwemles! Toppertje! :-)

En dan is er nog onze lieve kleine Evie. Hoewel, zo ontzettend klein is ze ook al niet meer; ruim drie maanden alweer! Wonderlijk dat ze het ondanks een stressvolle zwangerschap en een druk gezinsleven zo goed doet! Alle 'reuring' vindt ze wel gezellig en ook in de herrie kan ze heerlijk liggen slapen. Om dan plotseling weer op te schrikken van een van haar broers die haar nog weer even een kusje wil geven omdat ze zo lief is! Een heerlijk meisje en nu al niet meer weg te denken uit ons gezin! We genieten allemaal enorm van haar!

Trots ben ik ook op Richard! We zijn al heeeel lang samen en kennen elkaar door en door. Juist die sterke basis maakt waarschijnlijk dat we het samen volhouden. Zijn praktische kijk op zaken, zijn nuchterheid, flexibiliteit, zorgzaamheid, een harde werker, mijn rots in de branding. Zo klinkt het allemaal wel wat zoetsappig en klef, maar wie ons kent weet dat dat allerminst is wat wij zijn! Onze eigenwijze karakters botsen regelmatig en we kunnen bekvechten over onbenullige dingen. Maar als het er op aan komt en in tijden van crisis zijn we bijna altijd volledig op één lijn en hebben we veel steun aan elkaar. En dat is toch waar het om draait.

Als ik achterom kijk is er de laatste paar jaar veel gebeurd en veranderd. In vijf jaar tijd hebben we drie prachtige kinderen gekregen waar we zielsveel van houden. Dat de gezondheid van Jort veel zorgen met zich mee brengt mag duidelijk zijn. Daar hadden we van te voren natuurlijk niet op gerekend. Maar daarnaast hebben we de afgelopen jaren ook veel aan ons hoofd gehad met de bouw van een nieuw huis en een grote nieuwe stal. Alles uitdenken en uitzoeken kost veel tijd en energie. Twee jaar lang dagelijks bouwvakkers, vertegenwoordigers, adviseurs etc. over de vloer, heel veel zand en zooi in en om huis.. Wat was het soms gekmakend! Maar het resultaat mag er wezen! Inmiddels zijn we in de fase van de 'finishing touch' met de tuin en achter de boerderij. Dat hebben we toch maar mooi geflikt!

En tenslotte.. Vooruit.. ben ik eigenlijk ook best trots op mezelf! ;-) Hoewel er ook regelmatig momenten zijn dat ik denk dat ik knettergek word van alles, lukt het over het algemeen wel om m'n hoofd boven water te houden. Ik had vroeger nooit kunnen bedenken dat m'n leven zo complex zou worden. Twee jaar geleden heb ik besloten te stoppen met werken. Ik vond het best een ingrijpende beslissing (je geeft toch een heel stuk van jezelf op), maar het voelde toen eigenlijk niet echt als een keus, meer als noodzaak. Nu ben ik blij dat ik die stap destijds heb genomen. Ik heb gekozen voor mezelf en mijn gezin. Voor nu voelt het goed en geeft het rust. We zullen wel zien hoe en wat in de toekomst; daar komen we vast ook weer uit. Ik ben het inmiddels wel gewend om niet te ver vooruit te kijken..