zondag 14 september 2014

Nachtelijke overpeinzingen

Vannacht lag ik wakker. Oorzaak was een wekker voor Jort's medicijnen en Evie die ook nog wel wat lustte. Prima timing want dat kon mooi in één keer! Alleen kon ik daarna de slaap niet meer goed vatten. Dan maar even op Facebook kijken, misschien had iemand nog iets leuks te melden zo midden in de nacht?! Geen goeie zet.. Ik stuitte op het bericht dat er een paar dagen geleden weer een kind is overleden aan een zeldzame vorm van kanker. Van de week ook al het bericht dat een ander kind de strijd niet zou gaan winnen. Wat is dit voor wereld?! 

In het ziekenhuis hebben we diverse mensen leren kennen met een kind dat ernstig ziek is. Veelal kanker maar ook andere ernstige, levensbedreigende aandoeningen. Helaas vaak in de heftigste vorm waardoor we ze vaak in het ziekenhuis tegenkwamen. Het schept een band. Met sommigen heb ik nog steeds contact, anderen volg ik nog af en toe via social media of een blog. Ik zou ervoor kunnen kiezen om dat niet te doen, niet ook nog eens andermans ellende opzoeken. Maar ik doe het wel en via verwijzingen naar andere blogs 'volg' ik ook kinderen die ik helemaal niet ken. Op de een of andere manier fascineert het me om te lezen hoe andere ouders zich staande houden in de ingewikkelde wereld van een ernstig ziek kind, de onzekerheid, de angst om je kind te verliezen en die grootste angst ook waarheid zien worden. Want helaas moet ik de trieste balans opmaken dat alle kinderen die ik volg inmiddels zijn overleden... Al die kanjers die vochten voor genezing en overleving. Bijna allemaal hebben ze de vreselijke strijd niet kunnen winnen... Thomas, Thijn, Isa, Sven, Guusje, Jayden, Hette en nog vele anderen... Daar word ik wel een beetje verdrietig van.

Ik ben uit bed gegaan en heb een tijdje naar Jort zitten kijken terwijl hij lekker lag te slapen. Het besef kwam weer keihard binnen. Wat is hij al ontzettend vaak door het oog van de naald gekropen. Hoe vaak gaat dit nog goed?? Hoeveel verrassingen heeft hij nog voor ons in petto? Het gaat nu weer wonderbaarlijk goed, maar wat waren de afgelopen weken weer zenuwslopend spannend. Je kijkt de dood weer even in de ogen. En ook al weten we dat er een moment komt dat we die niet meer kunnen wegjagen, we hopen natuurlijk dat dat nog heel lang duurt... 

Uiteindelijk ben ik wel weer in slaap gevallen, om rond zeven uur gewekt te worden door een vrolijke Jort die me aan mijn neus kriebelt en bovenop me ploft. Stan die beneden al heerlijk met de Lego zit te spelen en een gezonde dochter in de wieg. Het is een nieuwe dag! Geen tijd meer om te piekeren, tijd voor actie. Tel je zegeningen en pluk de dag!








1 opmerking:

  1. Hoi Ilona, had pas je blog gezien. Je kent me niet, maar had je blog via google gevonden. Zie ik je ineens gister int umcg! Grappig. Wilde ik even zeggen. Had t anders prive willen doen, maar ik hoop dat t meeviel. Groetjes Geertje..moeder v Glenn

    BeantwoordenVerwijderen