Oost west, thuis best

Maandagochtend moest Jort zich nuchter om 10.00 uur melden in het UMCG. Tot overmaat van ramp is het buikgriepvirus afgelopen weekend ook ons huis binnen getreden. Vrijdag begon Stan en zondag en maandag was Richard aan de beurt. Zo kon hij natuurlijk niet mee naar het ziekenhuis en dus ben ik maandagochtend alleen met Jort naar Groningen gegaan. Na wat formaliteiten moesten we wachten tot het zover was. Gelukkig lukte dat vrij aardig. Uiteindelijk gingen we om 13.30 naar de ok. Ondanks dat Jort het er allemaal niet mee eens was (hij riep alleen maar dat hij naar de auto wilde), deed hij heel vriendelijk tegen iedereen. Ik had een fotoboekje gemaakt van al zijn favorieten en hij liet ze vol trots aan iedereen zien. Ik mocht weer mee tot in de operatiekamer waar Jort bij mij op schoot een mondkapje kreeg. Wederom een vreselijk moment.. Hij vertrouwt op zijn moeder die zegt dat het goed is, maar ondertussen weet ik dat hij straks weer in de kreukels ligt en voelde ik zijn (en mijn) angst en spanning. Toch kun je er niks tegen doen. Met het mondkapje op riep hij nog steeds "naar de autooo". Zo zielig..

Gelukkig kwam Annemarie me vanaf dat moment gezelschap houden. Na een broodje konden we alweer naar boven, want ik mocht Jort zelf ophalen bij de ok en begeleiden naar de ic. Hij was al van de beademing af, maar nog wel in diepe slaap. Het was allemaal goed gegaan en hij werd geïnstalleerd op de ic. Na ongeveer een uurtje werd hij wakker. Verdrietig en wat raar/naar van de narcose. Niet leuk om je kind zo te zien, maar gelukkig was ik op dat moment niet alleen.

Daar op de IC had ik het zelf ook nog wel even lastig. Dezelfde bedden, allemaal bekende verpleegkundigen en zaalartsen, je kind in de kreukels, maar bovenal die ellendige monitor met al z'n vreselijk indringende alarmpiepjes. Het was één grote flash back!! :-( Het maakte me behoorlijk onrustig, helemaal bij het beeld van Jort's nogal 'bijzondere' hartslag. Ik weet natuurlijk wel dat hij die heeft, maar als we thuis zijn kijk ik gewoon naar Jort en zolang hij goed functioneert 'zal het allemaal wel goed zijn'. Hetgeen je op de monitor ziet geeft zo'n raar beeld dat je je niet kunt voorstellen dat het wél goed met Jort gaat. Ik kijk dan met angst en beven naar de monitor en vergeet te kijken naar hoe Jort doet. Het zijn twee op zichzelf staande dingen, terwijl het allebei Jort is! Blijft heel apart en verwarrend. 

Hoewel het goed ging met Jort wilden de ic artsen hem graag nog een nachtje ter observatie op de ic houden. Hij kwam in een box (eigen kamertje) te liggen en ik mocht er op een stretcher bij slapen. Nou ja slapen, dat was een heel groot woord. Terwijl Jort lekker lag te slapen kwamen er allemaal verschillende hartritmes voorbij op de monitor. Van ontzettend traag naar heel snel en ook nog allerlei andere vreemde slagen. De monitor gaf om de haverklap alarm en de verpleegkundigen en zaalartsen wisten zich er niet echt raad mee. Gevolg was dat er constant iemand aan zijn bed stond en Jort natuurlijk niet meer ging slapen. Pas tegen een uurtje of vier heb ik zelf nog wat gedommeld en Jort zeker niet eerder. Tegen de ochtend sliep hij eindelijk maar kreeg toen weer last van ritmestoornissen waar hij wèl last van had. 

Uiteindelijk zijn we aan het eind van de ochtend zonder monitor naar M2 verhuisd om toch wat meer rust voor Jort te creëren. Ook om op die manier weer naar Jort zelf te kijken om te beoordelen of het goed ging of niet. Maar ook toen ging het niet echt goed. Jort voelde zich niet fijn. Een pijnlijke buik van de wond, extreem slaapgebrek, hij wilde naar huis en werd (als gevolg van dit alles misschien?) weer gepest door ritmestoornissen. Hij is het meest gebaat bij zo snel mogelijk terug in een normaal ritme. De enige plek die daarvoor nodig is, is thuis! Hij was in de loop van de middag veranderd in een zielig hoopje en hoewel het medisch gezien misschien verstandiger was om in het ziekenhuis te blijven, zei ons gevoel: naar huis! We besloten dat we het thuis zouden proberen en als het echt niet ging we alsnog terug zouden komen. En dan maar hopen dat hij niet ook nog buikgriep krijgt, want inmiddels was ook Evie aan de beurt. Zij logeerde de afgelopen dagen bij opa en oma en hield niks binnen. 

In de auto viel Jort al gauw lekker in slaap en eenmaal thuis fleurde hij heel snel op. In het ziekenhuis kon hij nauwelijks uit bed komen of lopen, nu ging hij meteen spelen en trok zijn jas en laarzen aan: naar de stal! Ongelooflijk!! Kun je je van heimwee zo ziek voelen?! We kregen nog even korte en vrolijke visite en Jort was helemaal in z'n element! :-)

Na het eten wassen en naar bed. Heerlijk.. In zijn eigen bed (met de babyfoon aan). Hij viel vrijwel meteen in slaap en we hebben hem de hele nacht niet gehoord. Om 8 uur vanochtend moest ik hem zelfs wakker maken! Dat gebeurt echt nooit! Maar zo fijn dat hij even goed heeft kunnen bijtanken, dat doet een mens goed! 

En vandaag kuiert hij lekker wat rond in zijn pyjama. Spelen met z'n speelgoed, filmpjes kijken, ijsje eten; the usual! Hij is natuurlijk nog wel wat rustig van de buikwond en krijgt voorlopig nog 4x daags een zetpil tegen de pijn. Hij klaagt niet echt over pijn, maar we kunnen het wel een beetje aan hem vernemen. Maar het is zo'n bikkel en gaat dus gewoon lekker door! Ik ben zo trots op deze kanjer!! ❤️ ~ En nu maar hopen dat de buikgriep een deurtje verder gaat.. Sorry buurtjes! Spreekwoordelijk dan hè? ;-) ~