donderdag 29 september 2022

Werk


Gisterochtend na het ontbijt vroeg Evie het ineens. 'Mama, wat voor werk doe jij eigenlijk?'. 

Ik vind het eigenlijk altijd zo'n rotvraag. Als je nieuwe mensen leert kennen is het vaak een van de eerst gestelde vragen: wat voor werk doe je? Ik weet die vraag nooit zo een-twee-drie te beantwoorden. Het is inmiddels bijna 10 jaar geleden dat ik mijn commerciële baan bij de Rabobank heb opgezegd. Jort lag toen vaak in het ziekenhuis waardoor ik veel afwezig was op het werk. Daarnaast was reguliere kinderopvang door de toegenomen zorgvraag niet meer zo vanzelfsprekend. Richard kon met de boerderij natuurlijk geen zorgverlof opnemen, dus een groot deel van de zorg kwam op mijn schouders terecht. Om alles thuis in goede banen te kunnen leiden heb ik toen mijn baan opgezegd en ervoor gekozen er voor mijn gezin te kunnen zijn. De keuze was eigenlijk best snel gemaakt; ik vond het werk niet meer fantastisch en mijn hoofd stond er al helemaal niet meer naar. Maar toch, het voelde wel alsof ik een stukje van mijn eigen leven opgaf. Ik heb altijd met veel plezier gewerkt, genoten van het contact met collega's en klanten en de waardering gevoeld. Toch een soort basisbehoefte; de erkenning dat je ertoe doet, je jezelf ontwikkelt en je eigen boontjes dopt. En dan ben je opeens 'huismoeder'. Tjonge.. alleen het woord al doet mijn nekharen overeind staan. Die term dekt in mijn beleving namelijk totaal niet wat ik allemaal doe.

In de loop van die 10 jaren heb ik mij nooit een moment verveeld. Zo hebben we een nieuw huis gebouwd, een nieuwe stal voor de koeien, we namen het bedrijf over met alle juridische, fiscale en administratieve rompslomp die daarbij komt kijken, er waren regelmatig ziekenhuisopnames, er kwam een derde telg bij en we moesten van alles op de rit zien te krijgen voor de zorg omtrent Jort. Toen dat na veel inspanning uiteindelijk een beetje liep heb ik diverse vrijwilligerstaken op mij genomen. In de eerste plaats omdat ik het leuk vond, maar ook om daarmee toch een stukje 'van mezelf' te hebben. Zo trad ik toe tot de Sinterklaascommissie in het dorp, de medezeggenschapsraad van de basisschool, een stichting gelieerd aan Jort z'n school, het bestuur van de buurtvereniging en ik ben me als een bezetene gaan inzetten als regiocoördinator voor Stichting Hartekind. Naast alle dagelijkse zorg rondom Jort zijn er ook de afspraken met medisch en pedagogisch specialisten voor hem, al het regelwerk
 met betrekking tot PGB, de agrarische administratie, af en toe bijspringen op de boerderij en dan nog alle normale huishoudelijke taken en regeldingen die een gezin met zich meebrengt. Kortom: volle dagen. 

Afgelopen voorjaar merkte ik steeds vaker dat ik wat opgebrand raakte. Telkens als er ergens iets geregeld moest worden schoot ik in een soort passieve kramp. Geen zin in en teveel aan mijn hoofd.. mij niet bellen! ;-) Ik was mezelf lange tijd volledig voorbij gelopen. Altijd maar doorrennen: het vraagt zijn tol. Ik besloot een aantal van mijn vrijwilligerstaken af te stoten. Dingen waar ik geen energie meer van krijg mag voortaan iemand anders doen. Ook met Hartekind heb ik bewust een stapje achteruit gezet; niet meer met elke actie vol gas geven, maar zelf een paar acties eruit pikken die ik leuk vind om te doen en waar ik mijn kwaliteiten kan inzetten. Zo ontstaat er langzaam iets meer ruimte voor mezelf. Tijd waarin in een kopje koffie drink met een vriendin, een lange wandeling maak met de hond of ga sporten.

Ik dacht dat ik het voor mezelf inmiddels wel aardig had geaccepteerd. Maar dan dus die onschuldige vraag gisteren, die me toch weer even overviel. Ik ratelde er van alles uit, innerlijk schreeuwend naar erkenning van alles wat ik elke dag doe, maar waarvan ik soms het gevoel heb dat niemand het ziet of echt begrijpt. Geen werkgever die je een veer in je kont steekt na behaalde successen, targets of deadlines. Geen trotse, jubelende collega’s en geen applaus, bonus of promotie. Alleen soms de tekst ‘respect’, maar waarvoor eigenlijk precies? En dus sta ik mezelf gewoon te verdedigen, tegen in dit geval mijn achtjarige dochter nota bene! 🙈 

Toen ik later met de hond over de prachtige mistige hei liep dacht ik er nog eens rustig over na. Tegenover wie moet ik me eigenlijk verantwoorden voor wat betreft mijn werk? Het is waarschijnlijk vooral een stemmetje in mijzelf. Mijn belangrijkste taak is om er voor te zorgen dat mijn gezin zo goed mogelijk op de rails blijft staan, in alle aspecten die dat in onze situatie vraagt! Dát is wat ik elke dag doe. Wie weet wat er in de toekomst nog gaat gebeuren en wat er nog op mijn pad komt, maar voor nu is het gewoon goed zo. En doordat ik veel thuis ben, kan ik soms ook nog tijd maken om een spelletje of iets anders te doen met de kids. Hoe waardevol en fijn is dat eigenlijk?! De tijd gaat sowieso al snel genoeg.

Momenteel lijkt het of we inderdaad wel aardig op de rails staat. Iedereen is weer wat gewend aan het schoolse leven. Jort is gestart op het VSO; voor zowel hem als ons was dat wel even wennen hoor! Hij heeft een hele nieuwe klas met allemaal kinderen die toch een stukje ouder zijn dan Jort. Een klein kind met een handicap, Down of andere beperking ziet er toch heel anders, lieflijker, uit dan datzelfde kind gehuld in een puberlijf met bijbehorend vlassig snorretje, maat 42 en een Nijntje beker. De klassenfoto die in de eerste week werd gemaakt was best even confronterend en zette ons weer even met de beide beentjes op de grond. Slik. Het schoolniveau van Jort is wel echt heel laag en hij heeft erg veel directe begeleiding nodig in de activiteiten die ze ondernemen. Gelukkig vindt hij het zelf hartstikke leuk op school en met zijn klasgenoten. Mooi hoe kinderen dat oppakken; iedereen is gelijk, ze accepteren elkaar hoe ze zijn, niets is raar en ze laten elkaar gewoon in hun waarde. Daar kunnen veel mensen nog iets van leren! Zijn leerkrachten zijn leuk en betrokken, de medicatie is inmiddels onderdeel van de routine geworden en ze zijn al op schoolreis geweest! Ook de hobbels met het leerlingenvervoer zijn inmiddels overwonnen en Jort wordt nu 3 middagen in de week keurig met de taxi thuis gebracht. Heel fijn!  

Begin deze maand was onze stoere baas ook nog jarig! Twaalf jaar alweer, wat een feest! Met een huis vol visite en een tafel vol kado's was het weer een geslaagde party! Jort zelf was vooral druk met zijn vriend Dibo (de hogedrukspuit die een totaal eigen leven leidt hier!). Er stonden zoveel auto's op de dam die wel een wasbeurt konden gebruiken; er moest gewerkt worden! 👊 Tja, je kunt er maar druk mee zijn! Hij had in zijn beleving nauwelijks tijd voor taart! Maar wel enorm blij met nieuwe trekkersleutels, een horloge en een heuse gamestoel! Hiep hiep hoeraaaaa! 😊  



.

11 opmerkingen:

  1. Als iemand niet hoeft te twijfelen dat hij of zij nuttig bezig is ben jij (mag ik dat zeggen als onbekende?) het wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je bent een topper! En we hebben veel gelachen in de Sinterklaas communicatie 😂

    BeantwoordenVerwijderen
  3. 😘 jij doet zoveel en houd de ballen goed in de lucht! Trots op jou/jullie❤️

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Nu je dit van je afgeschreven hebt, hoop ik dat het gevoel om je te moeten verantwoorden, verleden tijd gaat zijn! Want jemig jij werkt volop en maakt regelmatig overuren en zijn er momenten voor dat kopje koffie of lekker even sporten geniet daarvan met een hele grote dikke vette G

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Nou geef ik jou even een dikke pluim. 12 jaar geleden waren we samen zwanger en werkzaam bij de Rabo. De keus die jij 10 jaar geleden hebt gemaakt vond ik een hele logische in jullie situatie. Nooit gedacht dat je het daarmee rustig zou krijgen, maar een keus uit gevoel en ook wel uit nood. Je bent een topper en een multi talent zoals je alles doet en oppakt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een lieve woorden Claudia! Thanks! 😘

      Verwijderen