Sinds afgelopen zomer wisten we dat de batterij van Jorts ICD langzaam leeg raakte. Het apparaatje berekent zelf op basis van het energieverbruik van de voorgaande periode hoeveel capaciteit het nog heeft. Dan maakt het natuurlijk nogal uit of Jort veel of weinig shocks heeft gehad. Omdat de teller in 2022 op slechts 1 shock stond (in januari) werd die datum steeds een stukje verder uitgesteld. Hoewel je zo’n ingreep natuurlijk het liefst nog veel verder voor je uitschuift, leek eind november ons de beste tijd voor een vervanging. Ruim voor de feestdagen en genoeg tijd om te herstellen om in de voorjaarsvakantie weer fijn naar de sneeuw te kunnen.
Hoewel een ICD vervanging in principe operatie-technisch een niet heel ingrijpende operatie is, zagen we er toch wel wat tegenop. Het blijft een operatie, onder narcose, met een buikwond. En elke operatie heeft kans op complicaties. Complicaties hadden we eigenlijk nog niet eerder gehad met dergelijke operaties. Maar zoals iedereen weet ‘Ervaringen uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst’. Daarnaast ging het juist net zo lekker met Jort en dan is de gang naar het ziekenhuis voor ons allen een stuk zwaarder. Maar goed; wat moet, dat moet.
We prikten in overleg met de arts een tijdvak voor de tweede helft van november. Dat werd begin december en uiteindelijk op het laatste moment nog een week later. Op 8 december togen we richting Groningen, waar Jort werd opgenomen op de verpleegafdeling. Die dag volgden er allerlei onderzoeken (thoraxfoto, bloed prikken, anesthesie, gesprek met de cardioloog en met de thoraxchirurg). Jort onderging alles met frisse tegenzin en tussen de bedrijven door vermaakte hij zich voortreffelijk op de PlayStation die we van thuis hadden meegenomen. Uit de onderzoeken bleek dat een van de shock leads (een draad die ervoor zorgt dat de ICD zijn hart kan shocken als het fibrilleert) een breuk had. Er werd een operatieplan gemaakt waarbij ze met allerlei scenario’s en benodigde materialen rekening hielden. Ik bleef bij hem slapen en de volgende ochtend zou hij tegen de middag aan de beurt zijn.
Met lood in de schoenen breng je op het moment suprême je kind weer naar de operatiekamer, met al die mensen in groene pakken. Je weet wat er gaat gebeuren, en Jort weet dat inmiddels zelf ook. Een afschuwelijk gevoel en dat went ook niet echt. Er mocht maar 1 persoon mee de operatieruimte in en van Jort kreeg ik de eer; papa mocht op de gang wachten. Om Jort gerust te stellen schakelde ik mijn eigen gevoel maar even uit en praatte ik hem er opgewekt doorheen. Pas wanneer het slaapmiddel werkt is er ruimte voor je eigen gevoel.
Toen ze met Jort aan de slag waren, gingen wij even een broodje eten en een rondje lopen. De tijd tikte voorbij. Het duurde langer en langer. Toen ging de telefoon. Anoniem nummer. ‘Ik bel u even namens de chirurge om te zeggen dat de operatie op zich goed verloopt, maar er waren complicaties met de buikwand. Het gaat allemaal even wat langer duren.’ Uiteindelijk bleek dat de Jorts ICD door een scheur in de buikwand ergens in de afgelopen 5 jaar ín de buikholte (ipv ervoor) terecht is gekomen, ergens tussen zijn darmen! 😳 Dat hadden ze nog niet eerder gezien! Na het verwijderen van de ICD moest de buikwand weer goed gesloten worden en daarna moest er nog iets gecreëerd worden zodat de nieuwe ICD wel op z’n plaats zou blijven zitten. Al met al dus flink wat herstelwerkzaamheden en bijbehorend gemorrel in zijn buik. Toen hij bijkwam op de uitslaapkamer zat Jort rechtop in bed en was hij not amused. Eenmaal terug op zijn kamer op de verpleegafdeling werd hij iets rustiger. Een paar uur later was de PlayStation alweer aan en voelde hij zich ietsje meer op zijn gemak. Wel had hij natuurlijk veel last van zijn buik. Het liefst ging hij meteen naar huis, maar hij had nog een drain uit zijn buik hangen om het vocht af te voeren. Vanwege de pijn liep hij als een oud mannetje, krom gebogen en heel zachtjes stukjes over de gang.
Na twee moeizame nachten in het ziekenhuis kon de drain eruit en mochten we zondags huiswaarts om daar verder te herstellen. Alleen was thuis ondertussen de pleuris uitgebroken. Richard had acute buikgriep en Evie had koorts en was flink verkouden en koortsig. Waar ik dus dacht thuis in alle rust bij te kunnen komen, was het die week juist alle hens aan dek. Na Evie werd ook Stan flink grieperig en had ik die hele week dus niet één, maar drie kinderen lamlendig op de bank hangen. Jort vermaakte zich met de PlayStation en hield zich voor zijn doen best rustig. Wel had hij veel last van zijn buikwond. Het was pijnlijk en de hechtingen jeukten, waardoor hij er maar moeilijk af kon blijven. De wond bleef een beetje nattig. Donderdag zijn we nog voor een tussentijdse wondcontrole naar het ziekenhuis gereden. De chirurg vertrouwde de foto die ik had gestuurd niet erg. Gelukkig viel het het hem in het echt mee. De pocket waar de ICD in zat opgeborgen was wel wat gezwollen door vocht, maar dat leek verder onschuldig. Opgelucht konden we weer naar huis.
In het weekend kreeg Jort ineens ook koorts en werd hij verkouden. Niet zo gek met al die virussen bij ons in huis. Na het weekend knapte iedereen weer wat op, maar dat was helaas van korte duur. Dinsdags vroeg in de morgen was Jort wakker geworden met lange hartritmestoornissen. De thermometer gaf 40C koorts aan. Foute boel. Ook kwam er ineens veel meer wondvocht uit zijn buik en zag alles er gezwollen uit. Wat was dit nu weer??! Ik nam contact op met de arts en die ging overleggen met een collega. Ik zou worden teruggebeld. Richard had al een aantal dagen erg veel last van zijn rug. Dinsdag was de pijn zo heftig dat hij niks meer kon beginnen. Ik belde de bedrijfsverzorging om hulp op de boerderij te regelen, want zo kon het niet langer. Net op het moment dat dat geregeld was belde de arts weer terug. Ze wilden Jort opnemen, want waarschijnlijk was de boel ontstoken geraakt. 'Neem je logeertas maar mee...'.
Tot overmaat van ramp begon Evie op dat moment aan een tweede griepronde (nu buikgriep) en spuugde alles eronder. Neeeee!!! De grond zakte onder mijn voeten vandaan en ik wist even niet meer waar ik het eerst grijpen moest. Met het verhaal van ons hartevriendje Finlay in mijn achterhoofd wist ik dat een pocketinfectie echt verschrikkelijk is en ik zag een horrorscenario voor ogen. Mijn hele lijf schreeuwde Ik Wil Dit Niet!!! Onze begeleidster Gerlina was toevallig op dat moment even bij ons thuis en stelde voor om met mij en Jort mee te gaan naar Groningen. Heel fijn, want ik zag het allemaal even niet meer zitten. Met een hoofd vol watten pakte ik een koffer met spullen bij elkaar en reden we weer naar het UMCG. Wat zou ons nu weer te wachten staan??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten