zaterdag 31 augustus 2013

Drie jaar geleden

Het is bijna weer september en mijn gedachten dwalen even af naar 3 jaar geleden. De laatste loodjes van mijn zwangerschap. Nog even doorbikkelen en we zouden weer een gezonde zoon in onze armen houden. Wat een heerlijk vooruitzicht maar wat liep het allemaal anders... De controle met 36 weken was het grote omslagpunt van onze redelijke zorgeloosheid. Het hartje van de baby deed 'raar' en we zagen allemaal bezorgde gezichten. Welkom in de medische molen. Na vele onderzoeken en controles in de laatste 3 weken van de zwangerschap dacht men aan een redelijk goed behandelbaar 2:1 AV-blok. Er werd een datum geprikt voor een geplande keizersnede en er werd gesproken over een mogelijke pacemaker als hij een jaar of 4 zou zijn. We schrokken ons een ongeluk.. Pacemaker??! Lieve help.. Ook werd er meteen achteraan gezegd dat er pas echt duidelijkheid zou komen over de aard en ernst van de situatie zodra de baby was geboren. 

En zo geschiedde.. En hoe! Waar Jort eerst luidkeels en heel alert ter wereld kwam, hield hij er na drie kwartier plotseling mee op. Richard stond erbij toen het misging en werd een wachtkamer ingestuurd. Met man en macht zijn ze de eerste uren met hem aan de gang geweest om hem enigszins 'stabiel' te krijgen. Ondertussen moest ik al die tijd op de uitslaapkamer verblijven, geen idee hebbend wat er zich een stukje verderop in het ziekenhuis allemaal afspeelde. Godzijdank waren we in het UMCG en was er op zijn komst gerekend. Ik wil er niet aan denken hoe het anders zou zijn verlopen... Na 5 uur mochten we Jort eindelijk zien op de afdeling Neonatologie IC. Allemaal ieniemienie baby'tjes en even verderop lag daar Jort in volle glorie, maar wel volledig onder de slangen, infusen, plakkers etc. We konden een vinger aanraken maar daar hield het dan ook wel mee op. We kregen een gesprek met een arts waarin ons werd uitgelegd wat Jort had. Ik kan me van dat gesprek nauwelijks nog wat herinneren, alleen het bericht dat Jort heel, heel erg ziek was en dat hij die avond nog een pacemaker zou krijgen. En dat was het begin..

De regie ben je vervolgens volledig kwijt. Er wordt voor je bepaald wat goed is voor je kind en daar moet je maar op vertrouwen, want zelf heb je op dat moment echt nog geen enkel idee van de situatie en de ernst ervan. De bekende 'verkeerde film' waar je plotseling in bent beland. Pas veel later komt het besef van wat een bizarre tijd we hebben gehad. 

Inmiddels zijn we bijna 3 jaar verder. Wat is er een boel gebeurd en veranderd in ons leven. Zorgeloos zal het echt nooit meer worden, maar ondanks die continue grote zorgen zijn we zo blij dat we Jort nog bij ons hebben. En volgende week wordt die mooie, sterke en dappere bink alweer 3 jaar, dus alle reden voor een feestje!!


1 opmerking:

  1. Met een brok in m'n keel zit ik, na 2x je verslag te hebben gelezen, verstokt achter m'n pc. Wat kan het leven van het één op het andere moment overspringen van en leven zonder zorgen naar de hedendaagse hectiek en onzekerheid. Maar wat gun ik jullie volgende week een fijn feestje samen met Jort en ook Stan natuurlijk.
    Respect voor jullie hoe jullie je overal keer op keer doorheen slaan. (ook al weet IK dat je daar weinig aan hebt maar ik zeg het toch)
    Dikke KUS van MIJ

    BeantwoordenVerwijderen