Traumahelikopter

Afgelopen zondag begon rustig. Om half 8 kwam Jort vrolijk naar onze slaapkamer gerend en was alweer één brok levendigheid; op z'n kop staan, knuffelen, gek doen, etc. Naar beneden voor zijn medicijnen en om een broodje te eten voor de televisie, het is tenslotte vakantie! Toen Stan een uurtje later ook wakker werd gingen ze al gauw naar buiten om in de zandbak te spelen, net als alle voorgaande dagen! ;-)

Vlak voor het middaguur werd Jort wat stilletjes en kwam hij bij me hangen, beetje bleek. Ik heb gauw een boterham gesmeerd, hij leek wat flauw en moe. Na het broodje kon hij dan mooi weer eens een middagdutje doen, geen overbodige luxe na alle korte warme zomernachten. Onder het broodje eten werd hij plotseling niet lekker en viel in mijn armen buiten bewustzijn. Ik heb hem in de woonkamer op het kleed gelegd en zag hoe zijn ogen helemaal weg draaiden. Helemaal bleek en slap... Een vreselijk gezicht weer. En dat terwijl Richard en ik het een uur daarvoor nog samen hadden over Jort, onze zorgen, de toekomst, dat ik enigszins onbewust maar geregeld nadenk over geschikte begrafenismuziek; bizar allemaal. We dachten dan ook echt 's middag: dit was het dan... Nu gaat hij dood... Het duurde gevoelsmatig ook erg lang voordat hij weer 'bij' kwam. En daarna zakte hij steeds opnieuw een beetje weg, hing helemaal aan me en moest afwisselend heel hard en dan weer jammerend huilen. Wat moesten we doen?? Eerst hebben we het afgewacht, maar seconden lijken lange minuten en omdat de situatie niet verbeterde hebben we toch maar 112 gebeld. Ondertussen werd hij net wat rustiger en viel in mijn armen in slaap, dat zul je altijd zien.

Een paar minuten later stond er een ambulance voor de deur. Met sirenes en zwaailichten. Twee vriendelijke mannen sloten Jort gauw aan op de hartmonitor en we konden constateren dat zijn hartritme inmiddels weer 'goed' was, dat wil zeggen bijna volledig gepaced maar wel constant rond 60-70 per minuut. Hij bleef in diepe rust en vernam er allemaal niets van. De meldkamer had ook meteen een traumaheli aan laten rukken en aangezien die al bijna gearriveerd was, had afbellen weinig zin meer. Dus 2 minuten later landde er in het weiland naast ons huis een helikopter met veel wind en lawaai. Wat een spektakel! Fietsers stopten allemaal en de hele camping van de buren liep leeg op de straat. Sensatie! De arts van de heli bekeek de situatie ook en leek het wel verstandig om Jort naar het UMCG te vervoeren. Dat leek ons zelf echter geen goed plan, aangezien hij nu wel weer 'stabiel' was. Wel een rare situatie natuurlijk voor deze verpleegkundigen. Tref je een kind aan met een dergelijk heftige aandoening onder vreselijke omstandigheden, willen de ouders gewoon thuis blijven. Maar ik heb ze uitgelegd dat we al vaker net dit bijltje hebben gehakt en inmiddels wel goed onderscheid kunnen maken wanneer wel en niet opnemen. Ze hebben nog wel even gebeld met het UMCG met de dienstdoende kindercardioloog en gelukkig kent die Jort ook en zei hetzelfde. Stan mocht nog even naar de heli kijken en kreeg een paar hele coole stickers! Fijn voor hem dat ze er daarmee toch nog een 'leuk' tintje aan hebben kunnen geven! Stan maakt ook veel mee.
 
De rest van de dag verliep gelukkig redelijk rustig, ook al zit de schrik er natuurlijk wel flink in. En niet alleen bij ons, maar ook bij iedereen die de traumaheli hier in het land zag staan! Toen Jort's favoriete nicht Renee nog even langskwam was hij inmiddels weer springlevend en 'full of energy'!

Maandag heb ik contact gehad met het UMCG om het hele voorval te bespreken. Misschien heeft dit wegvallen te maken met een lage suikerspiegel aangezien het relatief vaak gebeurd dat Jort wegvalt rond etenstijd. De bètablokker die Jort krijgt heeft ook invloed op de suikers, waardoor hij wellicht sneller zakt in waarde. Kreeg hij nu een ritmestoornis en viel hij weg vanwege een lage suikerspiegel of veroorzaakt een lage suikerspiegel juist ritmestoornissen? Het is nog niet helemaal duidelijk maar het lijkt wel verband te hebben. Dit betekent dat we nog meer rekening moeten houden met Jort's eetpatroon. Jammer genoeg is hij (in tegenstelling tot de rest van ons gezin!) niet zo'n slikkerd die alles maar naar binnen werkt wat hem voor wordt gehouden. We zullen dus nog creatiever moeten zijn. Eind van de week hebben we een nieuwe afspraak op de poli om alles door te spreken en wederom bloedwaarden te laten onderzoeken.