Zwemles en school

Even een gestolen uurtje, heerlijk in de zon, geen kinderen om me heen; een uitgelezen moment om even een nieuwe blog te typen! Stond ook nog op mn 'to do'-lijstje! ;-)

De laatste tijd zijn er best weer wat ontwikkelingen, dus tijd om even bij te praten. Zo is Jort dit voorjaar begonnen met zwemles. Geen reguliere zwemles uiteraard, maar in een heel klein groepje van kinderen met ieder zo z'n eigen beperking(en) en allemaal met een eigen individuele begeleider. Toen ik hoorde van deze mogelijkheid in Beilen ben ik me er maar eens in gaan verdiepen. Ze willen bij voorkeur een niet-ouder als begeleider in het water, omdat dat vaak beter werkt. Onze begeleidster Gerlina zag het gelukkig meteen helemaal zitten en zo startte Jort al vrijwel meteen met de zwemles. Hij vindt het allemaal geweldig in het water en de eerste lessen waren nog erg op watervrij worden gericht. Maar zo langzaamaan zou het karakter van de zwemles wel een ietsiepietsie meer weg mogen hebben van les, maar Jort is daarin nogal moeilijk te vatten. Hij doet lekker waar hij zelf zin in heeft en dat is nog bijzonder weinig 'hakken naar de billen, wijd, sluit' zeg maar! Dit wordt een meerjarenplan en op zichzelf is dat niet heel erg. Ons voornaamste doel is dat hij zelfredzaam wordt in het water en straks (ooit) geen bandjes meer nodig heeft. We verwachten echt geen strakke borstcrawl of zoveel meter onder water en door een gat. Maar wie weet.. kan hij ooit een diploma halen. 

Dit voorjaar is Jort ook uitvoerig getest op de Arkel. Dit om zijn huidige niveau te kunnen bepalen, ook met het oog op mogelijk te nemen vervolgstappen. Testen afnemen betekent veel gerichte en verplichte opdrachtjes uitvoeren en die dwangbuis is voor Jort vaak al bijzonder lastig. Daarnaast hebben wij als ouders en ook zijn juffen op de Arkel diverse vragenlijsten moeten invullen over hem. Uiteindelijk kwam hier een redelijk eenduidig en herkenbaar beeld naar voren. Jort scoort op IQ niet erg hoog, begrijpt veel opdrachten niet (of wil het niet begrijpen), zijn taalbegrip en taalproductie blijft achter, hij is zeer snel afgeleid en kan zich moeilijk inleven in een situatie of persoon. Al met al scoort hij op het niveau van een 3 jarige. Qua motoriek ligt dat niveau iets hoger. Wel is het duidelijk dat hij een flinke ontwikkeling heeft doorgemaakt. De laatste test was 2,5 jaar geleden (toen was hij 4) en toen scoorde hij rond de leeftijd van 15-20 maanden. Er zit dus zeker wel een stijgende lijn in zijn ontwikkeling en dat maakt dat er wel onderwijsperspectief is.

Naast de Arkel, in hetzelfde gebouw, zit de Van Lieflandschool. Speciaal onderwijs, cluster 3. Die termen veranderen nog wel eens, eerder heette het ZMLK (zeer moeilijk lerende kinderen). Anyway, we zijn vorige week wezen kijken of deze plek iets voor Jort zou kunnen zijn. We werden vriendelijk ontvangen en wegwijs gemaakt in deze speciale vorm van onderwijs. Waar de Arkel echt een kinderopvang is en lijkt op een crèche, is het Van Liefland met losse bureautjes, stoelen en een digibord een echte school! Er zijn daar 4 klassen, waarvan 2x onderbouw (ca 10 kinderen per klas in de leeftijd van ca 6-9 jaar) en 2x bovenbouw (ca 12 kinderen per klas in de leeftijd van 10-12 jaar). Er is altijd een vaste groepsleerkracht, ondersteund door een vaste klassenassistent en een langdurige stagiaire. Drie op tien dus. Op de Arkel is dit 2-3 op maximaal 8 kinderen, dus wel redelijk vergelijkbaar. Die directe begeleiding was ons grootste punt van zorg, aangezien Jort nogal wat aandacht behoeft. De onderlinge niveaus per kind en per vak liggen nogal uiteen. Dat maakt dat alle leerlingen hun eigen leerlijnen en leerdoelen krijgen en er veel in kleinere subgroepjes of individueel wordt gewerkt. Het klonk allemaal goed en aannemelijk en we hebben aangegeven dat we deze stap willen gaan zetten. Hiervoor moet dan eerst de bureaucratische molen weer aan het werk worden gezet, maar het streven is om dit met ingang van het nieuwe schooljaar (september) te kunnen realiseren. 

Het feit dat deze school letterlijk zo dicht grenst aan de Arkel, maakt de overstap ietsje gemakkelijker. De gemeenschappelijke gymzaal en het zwembad kent Jort al. De rest (de leerkrachten, de kinderen, de lokalen en überhaupt onderwijs volgen) zal allemaal nieuw zijn. Hij gaat nu bijna drie jaar naar de Arkel en heeft daar ook wel wat groepswijzigingen doorlopen, maar hij kent daar werkelijk iedereen bij naam, dus dat zal hij vast enorm gaan missen. Aan de andere kant kun je ook bedenken dat het dan juist tijd wordt voor een nieuwe stap, voordat je onderdeel gaat uitmaken van het interieur! ;-) Niet alleen voor Jort zal het erg wennen worden, ook wij moeten die veranderingen doormaken. Met name over zijn hartproblematiek moeten duidelijke afspraken worden gemaakt en korte lijnen worden gehanteerd. We hebben er alle vertrouwen in dat dat wel goed zal komen, maar je begint in feite weer ergens (bijna) blanco en dat is best een beetje spannend. Jort's 'gebruiksaanwijzing' is nu eenmaal verre van normaal. Ook gelden er voor speciaal onderwijs weer wat andere spelregels dan voor kinderopvang (waar de Arkel onder valt). We moeten dus nog wel een en ander regelen. 

Twee weken geleden was de TT. De gemeente Assen had geregeld dat er op dinsdagmiddag 500 mensen met beperkingen (volwassenen en kinderen) gratis naar de kermis konden. Zelfs aan een grote bus was gedacht! Er waren op de kermis op dat moment geen andere bezoekers, waardoor het overal lekker rustig en overzichtelijk was. Wat een fantastisch initiatief, want de meesten kunnen door alle drukte, herrie en andere prikkels normaal gesproken niet naar een kermis. Jort vond het allemaal fantastisch en doordat we nergens hoefden te wachten (en te betalen, heel fijne bijkomstigheid! ;-)) kon hij overal naar hartelust instappen! Een geweldige middag waar Jort en ik allebei van hebben genoten! Op een andere dag zijn Richard en ik 's avonds met Stan en twee vriendjes naar de TT-kermis geweest. Hebben ze toch allebei de kermispret kunnen beleven! 

Een paar dagen later kwam Jort op zondagmiddag lelijk ten val. Hij wilde om de stal crossen met zijn fiets, maar zag in al zijn vaart het prikkeldraad over het hoofd. Hij kwam vast te zitten en viel hard op zijn achterhoofd. Overal zat bloed en zijn shirt was kapot. Uiteindelijk bleek het een sneetje op zijn achterhoofd en hoefde er volgens de huisarts niets aan te worden gedaan. Maar Jort houdt wel van een beetje theater, dus hij heeft nog een paar nachten met een verband om geslapen! Gelukkig is de wond nu weer dicht.

Over drie weken start hier voor de scholen de zomervakantie. De opvang van Jort is het hele jaar open en Jort zal daar in de zomerperiode ook wel regelmatig gewoon heengaan, met af en toe een dagje of een week snipperen. Dit jaar hadden we al heel vroeg de bedrijfsverzorger vastgelegd voor een week vakantie in augustus, maar vervolgens het boeken steeds maar voor ons uitgeschoven. Vakantie is altijd zo'n heikel punt. Wat gaan we doen, waar gaan we heen, wat is geschikt voor Jort; eigenlijk had ik er gewoon helemaal geen zin in op die manier en dus koos ik maar níet. Op vakantie met Jort betekent namelijk in de praktijk over het algemeen nog meer gedoe dan thuis het geval is. De afgelopen twee jaar deden we het half zonder/half met en was hij een deel van de week bij mijn ouders en brachten zij hem op ons vakantieverblijf voor nog een paar dagen gezamenlijke 'vakantie'. Na lang wikken en wegen hebben we besloten dat we deze zomer een weekje op vakantie gaan naar Denemarken, helemaal zonder Jort. Met name om zelf ook even rust te hebben en dingen te kunnen ondernemen met Stan en Evie, die dat ook zo verdienen. Dan gaan we op een ander moment nog wel wat leuks doen met alleen Jort, zodat iedereen aan z'n trekken komt. Een lastig besluit, dat mag duidelijk zijn. Enerzijds word je van binnen verscheurd door schuldgevoel richting Jort. Zeker op momenten dat hij bijvoorbeeld 's ochtends überlief en blij tegen je aankruipt in bed en je een dikke knuffel krijgt. Jij mag niet mee.... wat zijn wij voor ontaarde ouders?! Aan de andere kant is het een heel aantrekkelijk vooruitzicht om de zorg voor Jort een week te kunnen uitbesteden, 's nachts te kunnen doorslapen en dingen te kunnen doen die normale gezinnen ook doen op vakantie. Ik wéét dat het een goede keuze is en dat we soms ook voor onszelf mogen (of moeten) kiezen, maar het voelt nog wel een beetje apart...

Last but zeker not least gaat het op medisch vlak de laatste tijd eigenlijk hartstikke goed met Jort. Dat maakt natuurlijk ook dat we ons nu wat meer op de andere aspecten kunnen richten. Gezondheid blijft de belangrijkste peiler, hoe cliché!